پسر غزه

نگاه کن
چه زود بزرگ شدی،
و من چه زود پیر شدم
چقدر دلم برای کودکیهایت تنگ شده
و دل آغوشم برای آرامشت
و دل چشمانم برای تماشای اولین یوما گفتنت
آه پسر غزه
آه از بمب
چه زود شهید شدی..

عطر تو

تقدیر نگذاشت چشمانت بیش از این روزی ام باشد

من از ابتدا هم پذیرفته بودم سهم دنیای من نیستی

اکنون روزگار دستانت را از من گرفته

اما تا دلت بخواهد هوایم از عطر تو سرشار است

از آن نیمه شب که شیشه عطر تو شکست

با هر سرد و گرمی در روزگارم انگار باد می شود

عطر تو می وزد

بوی سیب

بوی فرودگاه بغداد

بوی رقص در خون

بوی تشنه ی زار

بیخیال #دیپلماسی ای که پاره پاره شدنت در #میدان را نمی فهمد

بیخیال بچه (ننه) ی انقلابی که سکه های فدا نشدن دیپلماسی اش را هم گرفته است!

من با هر سرد و گرمی که عطر تو را بیاورد خوشم

بگذار سرد و گرم کنند

عطر تو بیشتر می پیچد

بگذار فتنه کنند

خون یاران حسین (ع) زنده تر می شود..

إنّ لِقَتلِ الحُسینِ حَرارَةً فی‌ قُلوبِ المُؤمِنینَ لاتَبرُدُ اَبَداً

دیپلماسی غیرفعال

دولت عزیز؛ من عمیقا نگران رگ به رگ شدن کمر دیپلماسی  شما هستم. شما را به خدا کمی کوتاه بیایید از این همه خروش و غلیان غیرت و حماسه در رگهای خودتان و لوله های خودکار تان. نخکش می شوید آخر. و ما می مانیم و یک دنیایی که بلد نیستیم زبان شان را بفهمیم!
با خودم گفته بودم حداقلش این بود که می گویند فعلا از برجام و مابقی برنامه های مالی ضد پولشویی کذاییتان خارج می شویم تا ببینیم چه اقدام نظامی خواهیم کرد. اما گویا شما رو به برنامه نظامی آورده اید و قصد پرتاب خودکار کرده اید. شما را به خدا نکشیدشان، شما را به خدا این بار نگویید هیچوقت یک ایرانی را تهدید نکن! خورد می شوند، بالاخره آدمیزادند، غرور دارند. کمی نرمتر؛ کاری نکردند که، تهدیدی نکردند که!
خاک!
جناب های دیپلماسی!
خاک!
تهدید کردند؛ دیپلماسی تان کاری نکرد. از برجام جانتان خارج شدند؛ ملتمسانه به دست و پای اروپایی ها افتادید. فیلمتان کردند، توهم سوپراستار بودن گرفتید. تحقیرتان کردند، خودکارهای گوگوری مرگبار تان را در غلاف نگه داشته اید و هنوز پرت نکرده اید. انتقام چه چیزی را دارید از ما می گیرید که اینقدر تحقیرمان می کنید؟ دیگر چه غلطی باید بکنند تا به غرور شما بر بخورد؟
بزرگترین سردار مان را خیلی رسمی کشتند، می فرمایید اقدام متقابل صرفا نظامی خواهد بود. اقدام سیاسی نخواهید کرد؟! لیاقتش را ندارید! نمی توانید! این کاره نیستید! بخواهید هم بلد نیستید. کدام حرکت دیپلماتیکتان در قواره شیعه حسینی بوده که الان برای این سردار بی دست اربا اربا شده لشکر آخرالزمانی حسین (ع) بخواهید یا لثارات سر دهید؟
دارید از ترس می لرزید و باز پشت سر همین سپاه و ارتش مخفی می شوید. همان هایی که "در شرایط صلح" و وعده انتخاباتی فحش می خورند و در "شرایط جنگی" پناهگاهتانند. بماند که آن روزها می گفتید با دنیا قهر کرده اید و با همه جنگ دارید و وعده دور کردن سایه جنگ را می دادید. حالا که در دولت داری مانده اید، زمان وعده دادنتان را (که تصادفا مصادف با دولت قبل بود!) زمان صلح می خوانید و زمان خودتان را زمان جنگ.
جناب دیپلماسی غیرفعال، سردار بزرگی را شهید کردند که با نبردش توله های حرامزاده آمریکا را از منطقه راند و با شهادتش قصد راندن خود آمریکا را دارد. اما بی جوابیهای مکرر، تحقیر و تضعیف مکرر، دست دادن و قدم زدن و بازگشت مجدد به مذاکره، موجبات حضور کدخدا ی وحشی دهکده تان را فراهم می کند. و شما را شریک در خونهای پاکی که از مقاومت می ریزد.
 

پرواز دوست داشتنی

به افسوس نگاه مرغ و خروسهای باغچه مادربزرگ فکر می کنم، وقتی به کبوتران آسمان خیره می شدند..
همیشه دلم به حال نگاهشان می سوخت،
اما چنین روزهایی قشنگ می شود فهمیدشان!
چگونه اش را نمی دانم اما این بار باید شهادت سردار سلیمانی را نظاره کنیم.

ما کجای زمین داریم نوک میزنیم و آنها تا کجای آسمان پر می کشند..

---

پ.ن: کم کاری ما در شناساندن داعش و آمریکا در این ترور نقش دارد. نقش دارد که پنتاگون می گوید ترامپ دستور این حمله را داده چون قصد ترور مقامات آمریکایی را داشته. سردار بزرگمان را در خاک غیر خودشان می کشند، در دنیا برچسب تروریست هم بر او می زنند. خودشان را تروریست کش معرفی می کنند.
و ما باید نوکمان در کرمهای وطنی باشد و دفاع کنیم که مدافع حرم مدافع سوریه و عراق نیست..

رواق منظر چشم من

باور کنم؟

که این تویی؟

که این کبوتر راه بازگشت را بلد بود و بر نمی گشت؟

کم کم باور کرده بودم که از تو برای من نامی مانده؛

و در جایی، برای زنی، مادری، آرزومندی،

یا برای شهری... شهید گمنامی!

باور نمی کنم..

تو باور می کنی؟

که این منم، این چنین آرام؟

منتظری که ساعتی از نبودنت را تاب نمی آورد.

زبانم گلایه دارد اما تو باز آرام چشم هایم را گوش کن

رواق منظر چشم من آشیانه توست،

کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست

کما فی السّابق

من حتی المقدور، کما فی السابق تو ام!
نه آنجا که عوام الناس "ما سَعیٰ" می خوانند؛
نه آنجا که بیشتر اگر بخواهی "لیس للانسان" من باشد؛
که مثلا حد مقدور شهید جان اوست و سعیِ عوام توسل به شهید!
مرا کما فی السابق، لیس للانسان عوام بخواه..

لقمه چرب

لذت زاید الوصفی هست در آخرین لقمه غذای کسی که نان و پیاز و سبزی و کبابش را تا آخر خوب مدیریت کرده. اولی ها را با نان زیاد برداشته؛ فقط برای هدف کوتاه مدت سیر شدن. و ذخایری از کباب و سبزی باقی گذاشته برای لذت اساسی لقمه پرملات آخر. مزه لقمه آخر از این جهت که زیر زبان باقی می ماند خیلی مهم است. شما هم با این نکته موقع خوردن مغز بادام آشنا شده اید؛ وقتی مغز آخری که اتفاقا ترگل ورگل تر از بقیه بود و کف دستتان بعنوان سوگلی نگهش داشته بودید از بد حادثه تو زرد از آب در می آید و کل مشت مغز بادام را زهر مارتان می کند.
القصه؛ عاقبت بخیری چیز خوبیست!
عمر طبیعی آدمیزاد به این شکل است که اگر هم خوب مدیریت شود شاید نهایتا آخرش مغز بادام تلخ نصیبمان نشود. اما متاسفانه کشش لقمه چرب پرملات کباب را ندارد.
این است که بعضی ها شهید می شوند..

هزار درجه خرداد

امروز هفده خرداد 96
اول*) 6 راس جلاد 17 تن را شهید کردند و شهری را ترساندند
دوم*) و همگی کشته شدند.
هرکدام یک بار، مثل چندصد تروریست دهه 60 که هفده هزار بار اعدام نشدند!

آهای تاریخ، هفده هزار دهه 60 کجا و هفده خرداد 96 کجا
آهای شهر خفته
اگر دیروز با صدای ولی از خواب بیدار نشدی
امروز با لگد چکمه وحشت بیدار شو
تا 30 سال بعد باز جای اول* و دوم* عوض نشود
و جای جلاد و شهید
و جای مزدور و مدافع..

---

حضرت آیت الله خامنه ای (14خرداد96): دهه‌ی ۶۰، یک دهه‌ی مظلوم است... و اخیراً به‌وسیله‌ی برخی از بلندگوها و صاحبان بلندگوها مورد تهاجم... دهه‌ی ۶۰، دهه‌ی آزمونهای بزرگ و دهه‌ی پیروزی‌های بزرگ است...دهه‌ی ۶۰، دهه‌ی خشن‌ترین تروریسم در کشور است... هفده هزار انسانِ باشرفِ باشخصیّتِ ارزشمند در این تروریسمِ دهه‌ی ۶۰ فدا شدند، که در میان اینها شخصیّت‌هایی مثل شهید مطهرّی و شهید بهشتی حضور دارند...اهل تأمّلند و راجع به دهه‌ی ۶۰ قضاوت میکنند، جای شهید و جلّاد عوض نشود!