شهرت و خیال

شهرت آدم

نقطه مقابل خیالهای شبانه اوست

شب که میشود

مومن به گناهانش می اندیشد

راستگو به دروغهایش،

بی باک، به واهمه هایش

اما من هنوز به تو.. 

پس

مرا شهره شهر نکن!

کجایی من؟!

در هر سفر چیزی گم کرده ام

در چشمان تو، چشمانم را

در حسرتت، خیالم را

در تنهایی، گوش هایم را

و حالا در نمی دانم کجا؛

دست و پایم را

بی این همه چگونه سفر کنم؟

ترسم به محراب بروم

نکند خدایم را...