لقمه چرب

لذت زاید الوصفی هست در آخرین لقمه غذای کسی که نان و پیاز و سبزی و کبابش را تا آخر خوب مدیریت کرده. اولی ها را با نان زیاد برداشته؛ فقط برای هدف کوتاه مدت سیر شدن. و ذخایری از کباب و سبزی باقی گذاشته برای لذت اساسی لقمه پرملات آخر. مزه لقمه آخر از این جهت که زیر زبان باقی می ماند خیلی مهم است. شما هم با این نکته موقع خوردن مغز بادام آشنا شده اید؛ وقتی مغز آخری که اتفاقا ترگل ورگل تر از بقیه بود و کف دستتان بعنوان سوگلی نگهش داشته بودید از بد حادثه تو زرد از آب در می آید و کل مشت مغز بادام را زهر مارتان می کند.
القصه؛ عاقبت بخیری چیز خوبیست!
عمر طبیعی آدمیزاد به این شکل است که اگر هم خوب مدیریت شود شاید نهایتا آخرش مغز بادام تلخ نصیبمان نشود. اما متاسفانه کشش لقمه چرب پرملات کباب را ندارد.
این است که بعضی ها شهید می شوند..

محصول مشترک

این زمین خورده محصول تقلای مشترک ماست

وقتی من کَلِ دنیایی را می خواباندم

تو تب عشقی را

و نه من موفق شدم نه تو...

خدا را چه دیدی؟

خدا را چه دیدی!

شاید روزی از کنارم عبور کردی...

حتی از کنار قبرم!

فاتحه ات هم نه؛

فقط صدای راه رفتنت،

آهنگ لرزه ای که به خاک می افتد

راضی ام میکند

از دنیایی که بی آهنگ گذشت...

---

درد نوشت: هر چند که من کجا و فطرس کجا
اما در این دره تنهایی، سالهاست بال و پر سوخته ام حسین می خواهد...

---

پ ن: عاشقانه اش نه برای همه، همانطور که حسینی اش هم نه برای همه..!

چسب زخم

 چه کودکانه به دنیایی آمدیم که میگفتند مثل دعواست!
انسانیت هایمان وسط معرکه تیزی خورد و زخم معده گرفت!
باشد، این نیز بگذرد اما،
بد نیست روز حساب هم به جای پول خورد، چسب زخم بدهند!

پ.ن: ان شاءلله ثواب داره دلنوشته عاشقانه ازش استفاده احسن بشه...!