عطر تو

تقدیر نگذاشت چشمانت بیش از این روزی ام باشد

من از ابتدا هم پذیرفته بودم سهم دنیای من نیستی

اکنون روزگار دستانت را از من گرفته

اما تا دلت بخواهد هوایم از عطر تو سرشار است

از آن نیمه شب که شیشه عطر تو شکست

با هر سرد و گرمی در روزگارم انگار باد می شود

عطر تو می وزد

بوی سیب

بوی فرودگاه بغداد

بوی رقص در خون

بوی تشنه ی زار

بیخیال #دیپلماسی ای که پاره پاره شدنت در #میدان را نمی فهمد

بیخیال بچه (ننه) ی انقلابی که سکه های فدا نشدن دیپلماسی اش را هم گرفته است!

من با هر سرد و گرمی که عطر تو را بیاورد خوشم

بگذار سرد و گرم کنند

عطر تو بیشتر می پیچد

بگذار فتنه کنند

خون یاران حسین (ع) زنده تر می شود..

إنّ لِقَتلِ الحُسینِ حَرارَةً فی‌ قُلوبِ المُؤمِنینَ لاتَبرُدُ اَبَداً

رواق منظر چشم من

باور کنم؟

که این تویی؟

که این کبوتر راه بازگشت را بلد بود و بر نمی گشت؟

کم کم باور کرده بودم که از تو برای من نامی مانده؛

و در جایی، برای زنی، مادری، آرزومندی،

یا برای شهری... شهید گمنامی!

باور نمی کنم..

تو باور می کنی؟

که این منم، این چنین آرام؟

منتظری که ساعتی از نبودنت را تاب نمی آورد.

زبانم گلایه دارد اما تو باز آرام چشم هایم را گوش کن

رواق منظر چشم من آشیانه توست،

کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست

پرواز باید

چه تقدیریست هراس

نه تو میدانی نه من
نه پیله ی تنگ این راز منتظر
که پرواز کجای آسمان است
یا کجای سقوط
یا سقوط کجای زمین است
یا کجای پرواز
شاخکی نیست خبردار شویم
که نمیدانم ها کجای فرداست

فرات ضربدر 175

شطّ العرب 175 بار بیشتر از فرات فهمید:
عباس بی بال هم که باشد بخاطر آب دست از پرواز نمیکشد!

پ.ن: برای تصویر بزرگتر، روی عکس کلیک کنید