پرواز باید

چه تقدیریست هراس

نه تو میدانی نه من
نه پیله ی تنگ این راز منتظر
که پرواز کجای آسمان است
یا کجای سقوط
یا سقوط کجای زمین است
یا کجای پرواز
شاخکی نیست خبردار شویم
که نمیدانم ها کجای فرداست

اشتباه آخر

گمان کنم ستاره ای که محو روی ماه شد

دلش پر از شراره های آه شد

دلش گرفت از نگاه و چشمک ستاره ها

به انعکاس آفتاب صبح از درون چاله ها

گمان کنم ستاره سوخت در مدار دور مانده از مدار ماهواره ها

از اینکه عشق اشتباه آخر است و بعد از آن مدار زندگی تمام میشود به ناله ها

ستاره رفت پا به پای ماه روی سطح برکه ها

صدف، صدف، کناره ها...

ستاره رفت تا تباه شد

درست مثل شاپرک که روی شمع،

ستاره غرق ماه شد

به چشم بی سلاح من ستاره مثل آسمان سیاه شد

گمان کنم ستاره هم دچار اشتباه شد...

سحر شغالخوان!

هفترنگ که پرپر شد فهمیدم، 

زندگی درخت ارزشش را نداشت باد دل پروانه را بشکند..

راستش فهمیدم زندگی کلا ارزشش را نداشت!

کاش عادت هم میفهمید

دیریست حنجره خروس را جویده اند

و ما عادت کرده ایم با صدای شغالها نیمه شب سحر کنیم!

بی محل... 

بی وقت...

تقبل الله مسلمان!!!