کورماهی

از بهشت بیرون پریده ایم

و اینقدر دست و پا میزنیم تا بمیریم

برای ماهی ها هم خنده دار است!

ما قسمت بالا و پایین پریدن بیرون از تُنگ را زندگی نامیده ایم..

سکوت رعد

من از برقی که صدایش به زمین نرسد بیشتر میترسم
حادثه باید خیلی تلخ باشد که صدایش را در نیاورد؛ ابری که از نمایان شدن اشکهایش ابایی ندارد..!

کجایی من؟!

در هر سفر چیزی گم کرده ام

در چشمان تو، چشمانم را

در حسرتت، خیالم را

در تنهایی، گوش هایم را

و حالا در نمی دانم کجا؛

دست و پایم را

بی این همه چگونه سفر کنم؟

ترسم به محراب بروم

نکند خدایم را...

سکوت سبز آدم ها

ما درختانی هستیم که هرچقدر هم بزرگ شویم،

ریشه مان همانجاست که زمین خورده ایم!

برگهای سبزمان که از زمین درد دلی ندارند؛

ریشه می ماند و گوش کرم های خاکی!

روزگارم دفتر نقاشی است

چیزهایی هست

که نه می توان گفت نه نوشت

باید کشید

چیزهایی مثل درد

اینگونه بی تو بودن من درد میکند

در بیخبریها نه فقط نای

نه تنها چشمم

از بس که اشک،

گونه من درد میکند..

باور نکردنی شده ام زنده مانده ام

جان داده ترین زنده دنیاست

باور نکنی!

زندگی این منِ بی تو...

محصول مشترک

این زمین خورده محصول تقلای مشترک ماست

وقتی من کَلِ دنیایی را می خواباندم

تو تب عشقی را

و نه من موفق شدم نه تو...